کد مطلب:31627 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در روايات اشاره شده جواني نوراني در روز قيامت از ديدگان ميگذرد كه همان قرآن نام دارد، اين به چه صورت است؟

در اينكه مادر قيامت، حقيقت قرآن را ميبينيم، جاي بحث نيست; چون اگر غير اين باشد، شفاعت يا شكايت و مثل اين تعبيرات براي قرآن در قيامت معنا نخواهد داشت. ادعا در اين است كه معتقديم، در همين دنيا اگر انسان به مقامي برسد كه حجابها را كنار بزند، ميتواند چهرة اصلي و حقيقي قرآن را مشاهده و درك نمايد و اگر درك نميكند، به خاطر اين است كه از حروف قرآن جز سياهي قلم آن را مشاهده نميكند; چون دنيا عالم ظلمت و حجاب است. انسان بايد پا به محدودة نور بگذارد تا درك نور كند; زيرا نور با نور درك ميشود; همانطور كه ديدة انسان فقط الوان و قوة حسّيه فقط محسوسات و قوة خيال فقط متخيلات و قوة عقليه فقط معقولات را درك ميكند. و مَن لَمْ يجعل اللّه له نورا فماله مِن نور; (نور، 40) و خدا به هر كس نوري نداده باشد، او را هيچ نوري نخواهد بود.

راه براي آن كه بتوان چهرة اصلي قرآن را ديد، مهاجرت دروني به سوي خداوند است. اگر از نشأة صوريِ حسي و خيالي و وهمي و عقليِ علمي خارج شويم، در فضاي ملكوتيِ كلام الله محو ميگرديم و از محو به اثبات ميرسيم; در اين صورت است كه از قرآن فقط سياهي قلم نميبينيم; بلكه آنچه ميبينيم نور محض است و متوجه ميشويم كه حقيقت قرآن نيز ما را مشاهده و درك ميكند.(سيماي قرآن، استاد آيتالله حسنزاده آملي، چ انتشارات بلوغ.)

قرآن ميفرمايد: فسبحـَن الّذي بيده ملكوت كلّ شيء و إليه ترجعون; (يس، 83) پس ]شكوهمند و[ پاك است آن كسي كه ملكوت هر چيزي در دست او است. و در جاي ديگر ميفرمايد: يسبّح للّه ما في السّمَوَت و ما في الأرض; (تغابن، 1) آنچه در آسمانها و زمين است تسبيح خدا ميكنند.

از اين دو آيه ميفهميم، هر چيز از جمله قرآن ملكوت و حقيقتي دارد كه ذي شعور و داراي درك است. ليكن براي رسيدن به مقامي كه انسان حقيقت و ملكوت قرآن را بفهمد به اين معنا كه قرآن شعور و احساس معنوي دارد و ما را حس ميكند، راهش سير ملكوتي و نوراني و معنوي و سلوك الي الله است.

در روايتي از امام صادقآمده كه: در قيامت، قرآن به صورت نيكو تمثل مييابد. شخصي ميگويد: تو كيستي بدين خوبي؟ كاش براي من بودي! در جواب ميفرمايد: آيا مرا نميشناسي؟ من فلان سورهام! اگر مرا فراموش نميكردي، تو را به اين مقام رفيع ميرساندم.(سيماي قرآن، آيتالله حسنزاده آملي، ص 123، تأليف عباس عزيزي، انتشارات بلوغ.)

اگر حجابهاي ظلماني برداشته شود، قطعاً اين حالت قرآن حس كردني است. در حديث ديگري از پيامبر9 نقل شده است كه: در روز قيامت قرآن نزد صاحبش (قاري) در چهرة جواني نيكو روي رنگ برگشته ميآيد به او ميگويد: من بودم آن كه شبت را بيدار ميداشتم، روزهايت را تشنه ميداشتم و آب دهانت را خشك ميداشتم و اشكت را روان ميداشتم، هر كجا باشي من با توأم و...(همان، ص 89 ـ 90.)

روايات فراواني در اين زمينه وارد شده است كه از مجموع آنها فهميده ميشود، حقيقت قرآن ما را درك ميكند.